Van YouTube naar de cinema

De nieuwste video van Average Rob is niet alleen op YouTube, maar ook in de cinema te zien. En dat is niet toevallig: het videoplatform wil steeds meer inzetten op lange, kwalitatieve content.

‍

Vraag aan mijn vader welke YouTubers hij kent, en hij zal er maar één bij naam kunnen noemen: Average Rob. Mijn leeftijdsgenoot die ooit bekend werd met getrukeerde foto's op Instagram - lang voor deepfakes en fake news een ding waren - en vervolgens succesvol naar YouTube kon overstappen. Miljoenen mensen, waaronder mijn vader en ik, bekijken de video's die hij samen met zijn broer Arno maakt.

Niet dat mijn vader de video’s heeft gezien waarin Rob en Arno een tier list maken van de beste frituursnacks, of die waarin ze samen met Lost Frequencies een zomerhit maken. Nee: hij zag samen met mij de heroïsche video’s waarin de twee zich op een jaar tijd klaarstoomden voor een Iron Man, of over de kasseistroken van Parijs-Roubaix fietsten. Dat was al straf, maar de twee broers gingen nog een stap verder: ze namen deel aan de Marathon des Sables.

‍

Moet er nog zand zijn?

De Marathon des Sables is een legendarische tocht doorheen de woestijn, waarbij je al lopend, wandelend of strompelend zo’n 250 kilometer aflegt. Dat doe je op zes dagen, waaronder één dag waarop je 80 kilometer aflegt. Je draagt je eten zelf - waardoor je rugzak al snel meer dan 10 kilogram weegt - en moet een extreme hitte van meer dan 40 graden verdragen. 

De video die de broers - samen met cameramannen Milan Cools en Luca Silvestre - maakten is uiteindelijk meer dan twee uur geworden. In de eerste helft zie je hen trainen onder begeleiding van ultraloper Karel Sabbe, daarna trekken ze naar Marokko voor de wedstrijd. Zonder al te veel te willen spoilen: vlak voor ze aan de wedstrijd beginnen, worden zowel Rob als Arno ziek. En met diarree, een zwakke maag en amper eetlust in de woestijn gaan lopen is geen goed idee.

Het fijne aan de documentaire - want zo kun je het wel noemen - is dat de focus niet alleen op de twee broers ligt. Nee, het zijn net de randfiguren die de documentaire kleuren. Zo is er een 70-jarige Brit die zegt dat hij ‘gonna beat the crap out of them if they dare to give up’, een Nederlander wiens knieën echt volledig kapot zijn maar die vrolijk een jointje rookt en met een smile zegt dat hij de laatste tien kilometer wil lopen, een gewone Vlaamse jongen die de dag (en nacht) van de 80 kilometer samen met Rob gewandeld heeft…

En dan was er nog Veerle, een Vlaamse die heel even aan bod komt in die docu. Op de tweede dag is Rob een beetje minder ziek, maar is Arno nog steeds te belabberd om zich voor te slepen. In de Marathon des Sables werken ze met een originele tijdslimiet: iemand van de organisatie wandelt met twee dromedarissen, die je moet voor blijven. 

Op een van de checkpoints zegt Arno tegen Rob dat hij alleen voort moet gaan, omdat hij op kracht moet komen. Rob vertrekt met tegenzin - want hij wil zijn broer niet achterlaten - maar een Vlaamse vrouw overtuigt Arno om alsnog door te gaan. Toch moest zij wat verderop tegen Arno zeggen dat hij alleen verder moest, omdat zij niet meer mee kon. Je ziet Arno de dagfinish halen, maar hij is in de war, bijna in paniek, omdat die vrouw nog niet over de finish is. Dan zegt hij: ‘Ik had haar beloofd dat we hier samen aan de finish zouden staan. Die is hier voor Make a Wish. Die moet hierna voor kanker behandeld worden.’

Je ziet Veerle daarna de finish halen, maar op dat moment begon niet alleen ik, maar ook heel wat mensen rondom mij in de cinemazaal te huilen.

Gisteren ging ik naar de cinema

De cinemazaal? Inderdaad: ik zag de documentaire van Rob en Arno in de cinema, net als honderden anderen in Gent, Parijs, Londen, Amsterdam… In samenwerking met onder andere Kinepolis en M2K bracht YouTube de video namelijk uit op het witte doek. Daar kwam die volledig tot haar recht, want hoewel het budget en de mankracht voor de montage letterlijk ‘twee man en drie weken tijd’ was, hoeft het resultaat niet onder te doen voor andere documentaires waarvan de crew tientallen keren groter is.

Dat YouTube content ook naar de cinemazalen brengt, is geen toeval. Al bijna vijftien jaar probeert het platform aan te tonen dat het meer is dan een site waarop je grappige video’s van je hond kan uploaden. Dat ging tot nu toe vaker slecht dan goed, vertelde ik onlangs in Computer Club.

Zo pompte het in 2011 honderd miljoen in de ontwikkeling van eigen content voor het toenmalige YouTube Red. Daar kwam onder andere een show met comedian Kevin Hart uit voort, en een reeks fictiereeksen. Een daarvan kwam later pas echt tot haar recht toen het programma werd stopgezet en concurrent Netflix de reeks overnam: Cobra Kai.

Ook een andere poging om in te zetten op content creators die viral gaan flopte. Wat populair is, is namelijk soms controversieel. Denk maar aan de antisemitische uitspraken van PewDiePie, of de video waarin Logan Paul naar het Japans “zelfmoordbos” gaat. Daar willen adverteerders zich niet aan verbranden - met als gevolg dat een spotje op YouTube tonen al snel amper een kwart kost van wat bedrijven voor een advertentie op televisie neerleggen.

De perceptie leeft dat video’s op een smartphone of laptop “goedkoper” (en dus minder kwalitatief) zijn dan wat er op een groot scherm te bekijken valt. Daar wil YouTube verandering in brengen. Het sloot deals met fabrikanten zodat de app van YouTube standaard op nieuwe televisietoestellen staat, en ging ook aan het platform zelf sleutelen. Zo kunnen creators hun video’s als volwaardige series publiceren, en kwamen er advertenties wanneer iemand een lange video pauzeert.

Het is een strategie die begint te werken: intussen is YouTube goed voor 12 procent van wat men in de Verenigde Staten op televisie bekijkt. YouTube is er op tv zelfs groter dan alle tv-zenders en streamingdiensten van Disney samen. Voor België zijn er bij mijn weten nog geen officiële cijfers, maar binnenkort zullen we YouTube ongetwijfeld in de Digimeter zien opduiken bij wat de Vlaming op het televisiescherm bekijkt.